Het zal volgend jaar bijna twintig jaar geleden zijn dat Jesse Malin ons aangenaam verraste met zijn eerste schitterende album “The Fine Art Of Self-Destruction”. Zeven albums en paar top producers verder, zoals onder andere Ryan Adams en Lucinda Williams, tovert deze getalenteerde songsmid opnieuw een heerlijk album “Sad And Beautiful World” uit zijn mouw. De titel is al veelzeggend en toont aan dat ondanks de twee harde en trieste Corona jaren voor de muzikanten, Jesse Malin nooit de moed heeft verloren en in zijn pen en studio kroop om nieuwe songs te smeden. Het resultaat is een heerlijk dubbelalbum dat we simpelweg tot zijn beste werk kunnen kronen tot nu toe. Onze New Yorker staat bovendien steeds garant voor een wervelende live act en dat zal vanavond niet anders zijn in een goed
gevulde ABclub.

Een singer-songwriter met een punk attitude, zo kan je New Yorker Jesse Malin nog het beste omschrijven.Vanavond speelt hij in de ABclub, maar in zijn jeugdjaren schuimt hij met punk-rock bands Heart Attack en D-Generation zelfs podia als Madison Square Garden in het voorprogramma van Kiss af, of opent hij de set van Ryan Adams in 2002 in het de grote zaal van AB. Ryan Adams behoort nog altijd tot zijn vrienden kransje, net als Joseph Arthur en Lucinda Williams, die allen meewerkten aan Jesse’s schitterende nieuwe album. Songs bij de vleet dus voor een nieuw album. Maar Jesse heeft dan ook niet stilgezeten tijdens deze al twee jaar aanhoudende pandemie. Hij ziet zijn meer dan honderd live shows in lucht opgaan, maar als prediker van PMA (Positive Mental Attitude), schaart hij zich, onder impuls van vrienden, achter het idee van live streams. Verwijzend naar de titel van zijn eerste plaat wordt deze ironisch “The Fine Art Of Self Distancing” genoemd. Zijn geliefde live publiek moet Jesse wel missen, maar zo weet hij toch contact te houden met de buitenwereld en zijn fans.

Het geluk straalt dan ook af van het gezicht van Jesse Malin als hij het podium opstapt. Weinig artiesten zijn uit zulk een energiek en charismatisch hout gesneden als deze gewezen punkrocker. De levendige en uitbundige manier waarop hij zijn nummers brengt, zetten zich onvermijdelijk over op het publiek en alsof dat nog niet volstaat draaft een enthousiaste Jesse regelmatig met zijn micro al zingend het publiek in.

Sfeer moet er zijn! Met een wervelende start op de tonen van het stompend rockende “The Way We Used To Roll”, uit het roots gedeelte zijn nieuwe dubbelalbum, blaast Jesse het laatste vleugje podiumnostalgie weg. Deze jongen leeft en herleeft op een podium, zoveel is duidelijk en na een intiem momentje met onder andere “Downliner”, een gouden oudje uit zijn eerste album “The Fine Art Of Self-Destruction”, wordt de elektrische gitaar omgord en knalt de ruige garagerocker “Turn Up The Mains” door de versterkers, met als perfecte opvolger het klassiek rockende “Whitstone City Limits”.

Jesse Malin schrijft veel songs uit zijn eigen leefwereld en beleving en is ook een boeiende verhalenverteller. Zo bloedt zijn hart, overlopend van liefdesverdriet, in “Room 13”, eenzaam in een hotelkamer, een nummer uit zijn vorig album “Sunset Kids”, geproduced door Lucinda Williams. De schrik slaat Malin om het hart toen hij zijn nummers aan haar moet presenteren, maar toen Lucinda heupwiegend begint te dansen, kan zijn geluk niet meer op. Het feest barst echter opnieuw los met het The Pogues nummer “I Should Fall From Grace”, ter ere van hun frontman Shane McGowan, waar weer een mooie anekdote aan vasthangt. Groot was de verbazing van Malin toen hij op de “Sixty Birthday Party” van Shane McGowan in Dublin, plots een onverstaanbaar brabbelende Shane langs hem weet staan, waarna hij bij zijn thuiskomst de song “Shane” schrijft ter ere van zijn held. Ook “Shining Down” verbergt zo een verhaal. Malin krijgt in zijn punkperiode nooit het respect van zijn vader Paul, die hem uitllacht en vertelt dat hij enkel zou overwegen om te komen kijken als hij in een zaal zou spelen van het kaliber van Madison Square Garden. En zo gebeurde. Jesse Malin mocht openen voor Kiss met zijn toenmalige band D-Generation. Het stemt hem wel droef dat zijn vader overlijdt voordat “Sunset Kids” op cd stond. Een trotse Jesse had het afgewerkt album maar al te graag aan hem laten horen. Vandaag speelt hij het nu luid in de wagen, als nagedachtenis en in de hoop dat zijn vader het ergens hoort.

Zo wisselt Jesse Malin het oude met het nieuwe werk af en het valt op hoe catchy en radiovriendelijk al deze songs in de oren klinken. Het luid door het publiek mee geklapte “Dance With The System” snijdt als een scherpe garagerocker in ruwe Stones stijl en in het zonnige “State Of The Heart” lijkt Green On Red wel herboren te zijn.

Een podium heeft Jesse Malin vandaag al teruggevonden en live is hij altijd een belevenis op zich. Als nu de radiostations zijn heerlijke muziek nog willen oppikken krijgt de charismatische man eindelijk de status die hij verdient: een hoofdact in Madison Square Garden.

Yvo Zels

Foto's Yvo Zels